از سفر جا مانده ام..از درون شکسته ام

 هر روز، هر تیک و تاک ساعت ...مثل پَتک به سرم کوبیده میشد

ثانیه ها ، چون طبل،  بر دلم کوبیده میگشت و بی اختیار قلبم می لرزید

نگاهم ..  امیدم .. همه  وجودم ..خیره به گذر زمان  بود

کندیِ زمان ذره دره زجر کشم می کرد ..

اما من ، وجودم را کشان کشان روی زمین ِ زمان می کشیدم

وبا امید به حرکتِ دلم می افزودم

مدتهاست دلم حرکت کرده بود .. به امید مهمانی تو ،پرواز کرده بود ..

مدتهاست در خیالِ خودم ..از عشق تو..

از دلم ..یک حرم ساخته بودم..

 گوشه ای از دلم را ضریح تو کرده بودم

وهر روز کبوترانِ وجودم را به دور آن طواف می دادم

افسوس که با دستِ تقدیر بالِ کبوترِ دلم شکست

و امروز من خودم دلشکسته به زمین کوبیده شدم