چقدر پریشانی واژه ها
حال و هوای روزگار مرا تداعی می کند ...
هر دم که خاطره ها نبش قبر می شوند
جراحت های دلم یکی پس از دیگری سرباز می کند
امروز هم دوباره نوشتم
از هوای دل انگیز "..شنبه" ی آن روز
و هوای نفرت انگیز همه ی ".. شنبه "های بعد از آن روز
.
.
.
.
از هجوم خاطراتِ زخم خورده .....
تکرار بغض های شکست خورده
و ردِ عقده هایی که روی لحظه به لحظه هایم ثبت می شد
و فقط " تنهایی"، سقفی می شد بر سرم
تا تکه های شکست خورده ی دلم را در پسِ هر شرم پنهان کنم
و از سایه های مبهم خاموش ِ ترس بگریزم
و ............
«چقدر راز نهفته در صبرم است»
و دوباره حذف کردم
