بغض هایم که تَرَک برمی دارد ، اشک هایم می بارد

خاطراتِ خیس از سردی اعتنایش

لابه لای انبوهِ دلتنگیِ چشمانم عبور می کند

خیالش باران می شود بر سرم

 و اشکهای داغم در سکوتی غمگین ، با نگاهِ سردش تلاقی می شود

مدتهاست اسیر برزخ ِ رویاهای سرگردان خاطرم شده ام

و خیالش در لالایی عاشقانه ی اشک های هر شبم فرو می چکد

آنقدر او را در خود تکرار کرده ام ،که انباشته شده ام از تمامِ او

آنقدر در هوای خیالش نفس کشیده ام ،که نفس هایم لبریز شده است از عطر او

شاید که نوازش مهربانی نگاهش ، دمی شبنمی شود برتبِ گونه هایم !

من سر تا پا جرعه ای اشتیاق می شوم ، می برم او را به خلوتِ گم گشته ام