برای بهترین زندگی ام

 مهسای مهربونم ؛ کنار تو بودن درست عینِ زندگی تو بهشته

 هنرمند جانم ، از انگشتانت گوهر نابِ هنر می ریزد

 خطاطی بی نظیرت به پریشانی

تمام خطوط منفی ی زندگی آرامش می بخشد

 و نقاشی ی فوق العاده ت نقشِ عشق بر جان من است

مهسا جـــانم ، همدلـــــم،

 در مدت آشنایی امان گوش هایت شنواترین

برای دردودل های بی پایانِ من بوده

 و به خاطر همین سنگ صبور بودنت و مهر بی توقعت،

 می خواهم از اعماق قلبم فریاد بزنم که به توانِ ابدیت

دوستت دارم

مهسای من، بابت هدیه ی زیبات ممنونم جـــانِ دلم

 می خوام بدونی برای من تنها حضورت

بزرگترین و تاثیر گذارترین ارمغان است

مهربونم ترینم ،

عشق من به تو فاصله ی مکانی و زمانی نمی‌شناسد

 تو تا ابد در کنجِ دنجِ دلم جای داری

یار دوست داشتنی ام ، طراوتِ لحظه های من

 روی ماهت رو می بوسم

و بابت این هدیه ی ناب، قلبا سپاسگزارم

 12 مهر ماه 99
4:30 عصر شنبه

http://s15.picofile.com/file/8409874576/Maahsa3.jpg

زندگی فراز و نشیب های بسیار دارد

 اما گاهی معرفت برخی از آدم های اطرافت

چنان تو رو متحیر میکند

 که انگار می توانی باز هم وجوه زیبای زندگی رو  ببینی  . 

صدیقه جانم، جاری دوس داشتنی ام،

سپیده ی مهربونم و مریمم پاره ی تنم

شما با سوپرایز ویژه اتون ،

عشق رو در قلبم و شوق رو در چشمانم زنده کردید 

لحظاتی که برایم خلق کردید بی وقفه شیرین بودند

و حضور پرمهرتون عجیب به دل و جانم چسبید

حالا زبانم و قلمم برای قدردانی قاصرند،

اما از شما صدیقه ی عزیزم ، سپیده ی خوشگلم

و مریم بانوی نازنینم

می خوام که تقدیر بی اندازه ی منو بپذیرید‌.

عاشقانه دوستتون دارم

و خاطره ی به یادماندنی دیشب رو

تا ابد در لیست زیباترین سکانس های زندگی ام دارم

دنیا دنیا آغوش و بوسه تقدیم به شما که بهترینید

وقتی جاری ات وجودش از جنس صداقت و مهربانی ست

صدای عملش هم صد چندان رساتر از هر حرف و واژه ایست.

چه لحظه های زیبایی رو کنارهم چیدین

وشیرینی این شادی رو با اشک شوقم به من چشاندین

و چه فوق العاده، خاص ترین شب شگفت انگیز زندگی ام رو

در قالب ناز ترین خاطره خلق کردین

و چه ناب ، نقش ماندگار این شب مسرت بخش

در قاب یک خاطره ی خاص ،

برای همیشه در ذهن و خاطرم حک شد

تقدیر بیکرانم تقدیم به صدیقه ی دوس داشتنی

و زیباترین سپاسم تقدیم به سپیده ی زیباروی من

و یک دنیا بغل و بوسه تقدیم به مریم بانوی خودم

که استشمام عطر وجودش

شوق و امید زندگی را در من بیشتر می کند

دوستون دارم

خواب هایم فیروزه ای شده است 

آبی یِ آبی ..

گردنبند فیروزه بر گردن ِخیالم

خو می گیرد با تسبیحِ خیالت

می بوسد

می بوید

عطر خوش ِ آغوشِ فیروزه ای یَم را

می فشارد در دست تو 

می ستاید بر سینه ی من

چه معجزه ی فیروزه ای ست

ما را از چشم حسودِ روزگار نگه می دارد

ماه گذشته (آذر ماه) پشت سیستم نشسته بودم

که آقای شوهر با یه دسته گل نرگس اومدن پیشم

وای چه ذوقی کردم از هدیه گل نرگس

از خوشحالی از آقام تشکر کردم و باشوق بهش گفتم

عاشقِ گل نرگسم

و هیچ سوپرایزی به اندازه هدیه ی گل منو شاد نمی کنه

از این عکس یه خاطره ی خاص دارم ..

و این گوشی 13 ساله که ، یادگار یه خاطره های قدیمیِ

دوست داشتنی ست

البته توی این عکس خیلی اتفاقی بود

چون من اصلا حواسم به گوشی نبود

و فقط خواستم از هدیه آقام یه عکس یادگار بگیرم

دیشب منزل نبودم ، وقتی اومدم خونه دیدم

آقای شوهر دوتا دسته گل نرگس برام خریدن

و گذاشتن رو میزِکامپیوتر

وای از خوشحالی تو پوشت خودم نمی گنجیدم

گل نرگس رو خیلی دوست دارم

درونِ پیچکِ قلبم تاب خورد

تمام تُن هایی که از نفس هایم چِکه چِکه می کرد

و نُت های زبانم را اسیر همین کلمات بریده بریده...

زمان بر بالِ فاصله ها نشست

تا دیوارهای بلنـــدِ فــــراق

سکــــوتِ مرا سُک سُک کنند...

سکوت، گاهی سکته ی همه دل دل کردن هاست

سکوت، گاهی دردِ همه ی بغضِ بسته ی لب هاست

سکوت ، پر از همهمه ی روزهای خالی ی یک خسته دل

میان سرگردانی ی واژه های رنگ و رو رفته است

گرچه زیباترین حرف حسابی ست که می شود گفت

اما تمام رگهای تنـــم را بی رمـــق می کند

مــــن ماندم و شبهای بـــی خوابی که

آغوشِ غــــم ، مهمان دست هایش می شود

«تنهــــایی» را به سکوتم آویزان می کنم

تا همیشه یادم بماند

او تنـــها مـــونسِ هزار شب ، از هزار قصه ی

 نگفته ای ست که  دلــــم را می شکند

هُـــق هُـــق زدن های شبانه

بر نیمه شب های بـــی صــدایم

اگر گوش فلک را کـــر نکند

چشمِ دلم را از چشمه ی خاطراتِ تلخ پـــر می کند

پ.ن : امروز شنبه 3 آذر ماه ...
خدا رو شکر کابوس دردناک هشت شبانه روزم تمام شد
همش تَوَهم و خیالات منفی ذهنی بود

میانِ همان سکوتی که زبانم را قفل کرد

در بسترِ بیکرانِ شب ، آرام غروب می کنم
فرو می روم
در حقیقتی از احساسِ تو
که لرزشی عمیق را در سراسر پیکرم گستراند
آرام طلوع می کنم
از صبح های بی آغازت، غمهای آرام ناگفته ات
آغازت می کنم و می نُوشمت با تمامِ احساسم
..........

کوتاه تر از دیدار مان
یادگاری ست در واژه ها
«شعری بود از تو»
می کارد دانه های حسرت را
در ترنم نفس های تنهایی
که سخت می روید بر سینه ام
و بر می آید چون آه ....
من در آغوش زمان ، رفتنی ها را می رفتم
ولی در نگاهم اضطراب....
و ثانیه هایی که دور می شوند
از منی که ...
تپش های قلبم به شمارش زمان نزدیک است
گاهی با شتاب
و گاهی بی حساب...

آسمان نقطه ی مشترکِ نگاهِ همه ی ماست
هرکجا که باشیم
چه فرقی می کند
آسمان محلِ تلاقی نگاه های ماست
حتی می توان آسمان را در نگاه ها دید
نگاه ها را آسمانی کرد
بخصوص که نگاه ها را ابری می کند
 آسمان ابری و می بارد
باران که نه...
 سیلابِ به وقت دلتنگی
بارن ، آسمان ، قلب ، یار ، ...
واژه هایی کلیدی در عشق ورزیدن
می آیی و گذرت از این کلبه ی بن بست می گذرد!
می روی و عطر یاس ها در هوای داغ روزگارم
ماندنی تر می شود...

آرام نمی گیرد

دلم

نگاهِ تو را کم دارد

دیشب دوباره دلم به خود لرزید

وقتی صدای پای خیالِ تو می آمد

و مسیر آمدنم آغشته به عطر تو می شد

دلم تنگ می شد روزهایی که

واژه ها شبنم وار از شاخسار انگشت تو می چکیدند

و دلم چون قاصدکی می شد برای بوییدن دستانت

عزیزترینم ، لیلی ی من