چه هوای مطبوعی داشت
ترنم نم نمِ دلداری هایت
در اون خنکایِ پس از چشم های بارانی ام
و چقدر خیسِ کلماتِ مهربانت شد
تنِ خشکِ انتظارِ پر عطشم
که پس از مدتها
تشنگی را مزه مزه می کرد
پی نوشت : شاید کمی آرام شدم
اما همیشه پشت ِ انتظارهای پرعطشم، سردیِ اعتنایت میخکوبم می کند
19و 27 مهرماه خیلی دلم گرفت
